Pon, pon, pon
Pon, pon, pon
a lancha de Beceiro,
pon, pon, pon
vira patas “pra” arriba,
pon, pon, pon,
cargada de carbón,
pon, pon, pon,
na ría de Ferrol.
Pon, pon, pon
a lancha de Beceiro,
pon, pon, pon
vira patas “pra” arriba,
pon, pon, pon,
cargada de carbón,
pon, pon, pon,
na ría de Ferrol.
Cando se di: “Pon, pon, pon” dánselle toques co dedo na palma da man do/a neno/a, no resto dos versos fánselle cóxegas tamén na man.
Cortizas, Antón: ”Chirlosmirlos…”
Meniño, meu amantiño, “dúrmete” e non chores máis, que inda teñen que “faguere” moito traballo teus pais. M. Barrio – X. Lorenzo: “Cantigueiro…” Ler máis
Durme, meu roliño, durme, durme, durme, meu rolo, e cando espertes dime se hai berce como o colo. M. Barrio – C. Sampedro:... Ler máis
Este neniño que teño no colo é dun amor que lle chaman Vitorio. “Dios” que mo deu que mo leve logo, por... Ler máis
Manxurriña, manxurriña, come pan e ceboliña ¿Ves o gato no unto? Escapa que che apunto. Comézase facéndolle cóxegas na palma da man á/ó... Ler máis
Serra, serra, madalena, ti polo mar e eu pola terra. M. Barrio (máis…) Ler máis
O meu meniño é pequeno. Heino de aprender a todo: a amasar e a peneirar e a que quente ben o forno. M.... Ler máis
Ris, ras aparta “pa” alá que perdo o compás. O adulto colle o/a neno/a no colo e abanéao para os lados. Ó... Ler máis
Tantarantán, tantarantiña, o que non pensa non ten cabeciña. Tantarantán, tantarantola, o que non pensa non ten cabezola. Andrea Vallejo, de Simes –... Ler máis
Este meniño pequeno quen o ha de aturular, súa nai vai no muíño e seu pai vai traballar. Ea, ea, ea… A nosa memoria-... Ler máis
Esta testa “testaruda”. Este ollo, irmán deste. Este nariz, naricete. Esta boca pide pan. Este queixo queixarete. ¡Eira polo cabalete! No último verso fai coma... Ler máis
Deixa unha resposta