Para aloumiñar a cara
Molliña, molliña,
na túa cariña.
Mollón, mollón,
no teu carón.
Cóllense as mans do neno ou da nena e, con elas, acaríñanse alternativamente as súas fazulas e as nosas, moi suavemente ata que en “carón” se dá un golpe máis forte.
O golpe final, se o damos na nosa cara, tamén se pode completar baleirando as bochechas inchadas de aire. “Molliña” dise con “o” aberto pois é un diminutivo de “molle”, que é variante de “mol”.
Anxos, do Rosal
Este queixo queixolán.
Esta boca pide pan.
Este “narís” pis, pis.
Estes ollos revirollos.
Esta testa “testaruda”…
¡e este peliño de burra!
Como no anterior, pero no último verso despeitea o/a neno/a con toda a man.
M. Barrio – Bouza Brey: “Xogos iniciáticos…”
Este bico bicolán.
Esta boca come pan.
Este ollo pirulete.
¡Arráncate cabalete!
Puchinocativo, de Cervo
Este queixo queixo é.
Esta boca come pan.
Este ollo reberete
e este outro seu irmán.
¡Tira, “ghabilán”!
A nosa memoria- Marín
Té,
chocolate,
café,
para San Xosé,
que está maliño dun pé.
A función do dito é acariñar o/a meniño/a a quen se lle di: “Té” (o adulto acaricia a cara do rapaz coas dúas mans), “chocolate” (acaricia a súa propia) e así alternativamente.
Esperanza, de Ferrol
Miña boca que te abres
con ganiñas de te abrir,
ou é sinal que tes fame
ou é que tes que durmir.
Cando ó neno se lle abre a boca por sono, fánselle cóxegas nos beizos ó tempo que se lle di o recitado.
Cortizas, Antón: ”Chirlosmirlos…”
Aperta, aperta,
corazón de “manteca”.
Díselle ó/á neno/a para lle pedir un bico ou mentres se lle dá.
Virtu de Melide
Este olliño pimpilín.
Este olliño pimpilán.
Este nariz narizán.
Esta boca pide pan.
Este queixo non llo dá.
¡Arríncate, cabalán!
Mentres di o recitado, o adulto acaricia as partes do corpo nomeadas facendo círculos co dedo indicador. No último verso fai coma quen que lle arrinca o queixo colléndollo cos dedos indicador e medio e introduce entre eles o seu propio pulgar.
– Esta leira é túa?
– É.
– E esta?
– Tamén.
– Pois… arrinca este marco!
O adulto colle entre os seus dedos indicador e medio as fazulas (leiras) do/a neno/a. Primeiro unha e despois a outra. Cando di “¡arrinca este marco!” fai coma quen que lle arrinca o nariz cos devanditos dedos e introduce entre eles o seu propio pulgar.
A orixe deste dito está ligada á distribución e ó valor tradicionais da propiedade da terra en Galicia.
Esta testa “testaruda”.
Este ollo, irmán deste.
Este nariz, naricete.
Esta boca pide pan.
Este queixo queixarete.
¡Eira polo cabalete!
No último verso fai coma quen que lle arrinca o nariz.
A nosa memoria- Marín
