Ditos, recitados e cancións gravadas por Migallas Teatro
Xoaniña voa, voa
vai buscar os teus filliños
ó monte de Vilaboa.
A xoaniña (Coccinella septempunctata)
Novo
Cando se atopa unha xoaniña e se colle na man, díselle este dito ata que comece a voar.
Anxo, de Orro – Noia
Este queixo queixolán (varias versións)
Novo
Este queixo, queixolán.
Esta boca pide pan.
Este nariz, naricete.
Este ollo, revirete.
Esta testa, testalán.
Turra polo capitán!
Vanse sinalando as partes da cara mencionadas e, finalmente, cando se di “Turra polo capitán!”, túrraselle un pouco polo pelo de encima da testa.
Anxo, de Orro – Noia
Tantarantán (Varias versións)
Novo
– Chucurruchú, ¿para onde vas, vella?
– Chucurruchú, para a miña terra.
– Chucurruchú, ¿que vas a buscar?
– Chucurruchú, unha tega de sal.
– Chucurruchú, ¿para que queres o sal?
– Chucurruchú, para botarlle ó caldo.
– Chucurruchú, ¿para que queres o caldo?
– Chucurruchú, para “darllo” ás pitas.
– Chucurruchú, ¿para que queres as pitas?
– Chucurruchú, para poñer os ovos.
– Chucurruchú, ¿para que queres os ovos?
– Chucurruchú, para lle dar ó cura.
– Chucurruchú, ¿para que queres o cura?
– Chucurruchú, para dar a misa.
– Chucurruchú, ¿para que queres a misa?
– Chucurrurruchú, para ir ao ceo.
– Chucurruchú, ¿para que queres o ceo?
– Chucurruchú, para estar na gloria.
Lardeira, de Vilariño de Conso
Pico, pico, mazarico (varias versións)
Remuíño, remuíño,
“atopín” un gran de millo
e “levino” ó muiño.
Tres ratiños a comer,
“agarrinos” polo rabo
e “levinos” a Santiago.
De Santiago a Padrón,
acudide aquí, mulleres,
con conchiñas e culleres.
Marina e tía avoa Carmen, de Porto do Son
Este olliño pimpilín
Este olliño pimpilín.
Este olliño pimpilán.
Este nariz narizán.
Esta boca pide pan.
Este queixo non llo dá.
¡Arríncate, cabalán!
Mentres di o recitado, o adulto acaricia as partes do corpo nomeadas facendo círculos co dedo indicador. No último verso fai coma quen que lle arrinca o queixo colléndollo cos dedos indicador e medio e introduce entre eles o seu propio pulgar.
¿Esta leira é túa?
– ¿Esta leira é túa?
– É.
– ¿E esta?
– Tamén.
– Pois… ¡arrinca este marco!
O adulto colle entre os seus dedos indicador e medio as fazulas (leiras) do/a neno/a. Primeiro unha e despois a outra. Cando di “¡arrinca este marco!” fai coma quen que lle arrinca o nariz cos devanditos dedos e introduce entre eles o seu propio pulgar.
A orixe deste dito está ligada á distribución e ó valor tradicionais da propiedade da terra en Galicia.
Orella pendella, vai á leña
Orella pendella,
vai á leña,
se non vés de hora,
durmirás fóra
cos canciños
da túa dona.
M. Barrio – Revista Nós: “Arquivo…”
¿Isto que son orellas ou campás? (Varias versións)
– ¿Isto que son orellas ou campás?
– Campás.
– As campás hai que tocalas ¡Din, dan! ¡Din,dan!
– ¿Isto que son orellas ou campás?
– Orellas.
– As orellas hai que comelas ¡Ñam, ñam, ñam, ñam!
O adulto pregúntalle ó/á neno/a mentres lle colle as orellas coas mans. Se a resposta é “campás” abanéalle a cabeza (din,dan). Se a resposta é “orellas” fai coma quen que llas come. Primeiro unha e despois a outra.
Palma, repalma (varias versións)
Palma, repalma
“chica” morena.
¿Como a queres,
grande ou pequena?
– Grande
– ¡Pumba!
– Pequena
– ¡Tin!
