Ditos, recitados e cancións gravadas por Migallas Teatro
Novo
Remuíño, remuíño,
“atopín” un gran de millo
e “levino” ó muiño.
Tres ratiños a comer,
“agarrinos” polo rabo
e “levinos” a Santiago.
De Santiago a Padrón,
acudide aquí, mulleres,
con conchiñas e culleres.
Marina e tía avoa Carmen, de Porto do Son
– Chucurruchú, ¿para onde vas vella?
– Chucurruchú, para Pontevedra.
– Chucurruchú ¿que vas buscar?
– Chucurruchú, unha area de sal.
– Chucurruchú, ¿para que é o sal?
– Chucurruchú, para botarlle ó caldo.
– Chucurruchú, ¿para que é o caldo?
– Chucurruchú, para lles dar ás pitas.
– Chucurruchú, ¿para que son as pitas?
– Chucurruchú, para poñer os ovos.
– Chucurruchú, ¿para que son os ovos?
– Chucurruchú, para lle dar ó cura?
– Chucurruchú, ¿para que é o cura?
– Chucurruchú, para dar a misa.
– Chucurruchú, ¿para que é a misa?
– Chucurrurruchú, para estar no ceo.
– Chucurruchú, ¿para que é o ceo?
– Chucurruchú, para estar na gloria.
Tania Ruibal, de Bueu
Costureiriña garrida,
¿mañá chove ou vai bo día?
Ponse a costureiriña ou xoaniña na palma da man e recítase o dito. Se voa, vai estar bo día e se non voa, malo.
Arabella
Este ollo revirete.
Este nariz naricete.
Esta boca come pan.
Este queixo queixolán.
Niquilinán, niquilinán!!!
Nesta versión, acábase tirándolle suavemente das orelliñas ó neno ou nena.
Leti, de Mos
Este olliño pimpilín.
Este olliño pimpilán.
Este nariz narizán.
Esta boca pide pan.
Este queixo non llo dá.
¡Arríncate, cabalán!
Mentres di o recitado, o adulto acaricia as partes do corpo nomeadas facendo círculos co dedo indicador. No último verso fai coma quen que lle arrinca o queixo colléndollo cos dedos indicador e medio e introduce entre eles o seu propio pulgar.
– ¿Esta leira é túa?
– É.
– ¿E esta?
– Tamén.
– Pois… ¡arrinca este marco!
O adulto colle entre os seus dedos indicador e medio as fazulas (leiras) do/a neno/a. Primeiro unha e despois a outra. Cando di “¡arrinca este marco!” fai coma quen que lle arrinca o nariz cos devanditos dedos e introduce entre eles o seu propio pulgar.
A orixe deste dito está ligada á distribución e ó valor tradicionais da propiedade da terra en Galicia.
Orella pendella,
vai á leña,
se non vés de hora,
durmirás fóra
cos canciños
da túa dona.
M. Barrio – Revista Nós: “Arquivo…”
– ¿Isto que son orellas ou campás?
– Campás.
– As campás hai que tocalas ¡Din, dan! ¡Din,dan!
– ¿Isto que son orellas ou campás?
– Orellas.
– As orellas hai que comelas ¡Ñam, ñam, ñam, ñam!
O adulto pregúntalle ó/á neno/a mentres lle colle as orellas coas mans. Se a resposta é “campás” abanéalle a cabeza (din,dan). Se a resposta é “orellas” fai coma quen que llas come. Primeiro unha e despois a outra.
Palma, repalma
“chica” morena.
¿Como a queres,
grande ou pequena?
– Grande
– ¡Pumba!
– Pequena
– ¡Tin!
Trispilistrás, trispilistriñas,
o que non come non ten barriguiña.
Trispilistrás, trispilistrolas,
o que non come non ten barrigola.
Mentres recita, o adulto acaricia coa man e de xeito circular a barriguiña do/a neno/a. Na última palabra (barrigola), faille cóxegas na barriga.
