Ris, ras (varias versións)
Ris, ras
aparta “pa” alá
que perdo o compás.
Ris, ras
aparta, mi madre,
que perdo o compás.
Ris, ras
aparta “pa” alá
que perdo o compás.
O adulto colle o/a neno/a no colo e abanéao para os lados. Ó rematar o recitado, tras repetilo varias veces, fai coma quen que o lanza ó aire. Ou ben estando o/a neno/a sentado/a no colo fronte a fronte cólleo polas mans e arrandéao para diante e para atrás.
Este recitado tamén pode acompañar un xogo entre dous nenos máis maiores que fan unha especie de serra cun cordel fino.
Ris, ras
aparta, mi madre,
que perdo o compás.
Serra, comadre, serra, compadre, na serreiriña do señor abade. Ti coa lima e eu coa serra gañaremos cartiños coma terra. Cóllese o bebé dos braciños,... Ler máis
E que tes, e que foi, aí che vén teu pai e mais a túa nai, ah… Ah, meniña, ah, zapato no pé, sardiña salgada para o... Ler máis
Ven, sonín, ven polo carqueixedo. Ven, sonín, ven e durme esta nena. Hai un dito relacionado con este arrolo que se lles di ós/ás... Ler máis
Redondiña, redondiña, ¿grande ou pequeniña? M. Barrio Ler máis
Catro bois e catro vacas soben carro costa arriba; non hai home nesta terra que catro veces o diga… (ata dicir catro veces). Ler máis
Meu meniño, non “te durmas” que che vou quentar o leite e despois, dende que o tomes, xa podes “adormecerte”. M. Barrio –... Ler máis
“Padrenuestro, que estás en los cielos”. Ábreme a porta que traio xurelos. Helena de Soutomaior. Ler máis
– Dimas e damas foron ó mar Dimas caeu, ¿Quen quedou? – Damas. – Pois, tómaas. Cando o/a neno/a di “damas” o adulto dálle unha... Ler máis
Deixa unha resposta