Vente, ventiño
Vente, ventiño,
vento mareiro,
que se non vés
non come o larpeiro.
Vente, ventiño,
vento mareiro,
que se non vés
non vén o barqueiro.
Vente, ventiño,
vento mareiro,
que se non vés
non come o larpeiro.
Vente, ventiño,
vento mareiro,
que se non vés
non vén o barqueiro.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
Pico, pico, mazarico, ¿quen che deu tan longo “pico”? Deumo Deus e San Santiago para picar o pan no agro e piquei e... Ler máis
Pola Ponte de San Xoán vinte e cinco cegos van. Pola ponte de San Xoán vinte e cinco cegos van. Cada cego coa... Ler máis
Unha vella tiña un can debaixo da cama onde ela durmía. (bis) O can ladraba: guau, guau. e a vella non se... Ler máis
Cando chove e quenta o sol, anda o demo por Ferrol, cargadiño de alfinetes, para picarlles no cu ás mulleres. Roberto, da Ponte... Ler máis
Cabaliño que vas de a cabalo, sete muxicas che peten no rabo. Sete por riba, sete por baixo, alá vai (nome do neno/a)... Ler máis
– Ten tinta, Antón? – Tinta Antón ten. Ler máis
Polo mar andan as lebres e polo monte as anguías. Os peixes polas labradas cóllense con “angarillas”. Vámonos de aí, meniña, que todos van... Ler máis
Por detrás daquel toxo vai un pito coxo. Corre, pito coxo, pito coxo, corre. Victoria, de Sebil – Cuntis (máis…) Ler máis
– Corvo queimado, que levas no rabo? – Leite mazado. – Quen cho dou? – A María do Coucou. – Con que lle deches? –... Ler máis
O lagarto (máis…) Ler máis
Deixa unha resposta