Pan,
queixo,
auga,
viño
e
touciño,
touciño,
touciño…
Cando se di “touciño” dáselle rapidez á corda ata que perda o/a neno/a. Cóntase o número de veces que é quen de saltar sen perder.
Ricardo Pérez: “Xogos populares en Galicia…”
Este foi á fonte,
este foi ó monte,
este quixo auga,
este non lla deu…
e veu o gordacho
¡e toooda, toda bebeu!
Empézase polo maimiño e en cada verso cóllese un dedo.
Xabier, do Corgo
Frío, frío,
coma a auga do río.
Morno, morno,
coma a auga do chorro.
Quente, quente,
coma a auga que ferve.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
– Gato, ¿dásme o rabo?
– Se me dás leite.
– Vaca, ¿dásme leite
pra lle dar ó gato
pra que me dea o rabo?
– Se me dás herba.
– Herbeira, ¿dásme herba
pra lle dar á vaca
pra que me dea leite
pra lle dar ó gato
pra que me dea o rabo?
– Se me dás auga.
– Pozo, ¿dásme auga
pra lle dar á herbeira,
pra que me dea herba,
pra lle levar á vaca,
pra que me dea leite,
pra lle dar ó gato
pra que me dea o rabo?
– Se quere o mozo.
– Mozo, ¿dásme o pozo
pra que me dea auga
pra lle dar á herbeira
pra que me dea herba
pra lle dar á vaca
pra que me dea leite
pra lle dar ó gato
pra que me dea o rabo?
Camilo Neira, de San Miguel de Sarandón – Vedra
Estando a silva
no seu lugar
chegou a amora
para a pillar.
A amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan,
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a amora
no seu lugar
chegou a mosca
para a pillar.
A mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a mosca
no seu lugar, chegou o galo
para a pillar.
O galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan,
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o galo
no seu lugar
chegou o raposo
para o pillar.
O raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o raposo
no seu lugar, chegou o can
para o pillar.
O raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o can
no seu lugar,
chegou o pau
para lle dar.
O pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o pau
no seu lugar,
veu o lume
para o queimar.
O pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o lume
no seu lugar,
veu a auga
para o apagar.
A auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a auga
no seu lugar
veu o boi
para a beber.
O boi na auga,
a auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o boi
no seu lugar
chegou a morte
para o matar.
A morte no boi,
o boi na auga,
a auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Margarita Fernández e Julia Crespo, de Bermés – Lalín
Era un vello e plantou unha viña,
luns e martes
de madrugada,
tras do outeiro
da pena furada.
Vén a cabra e roeu a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vaise o can e matou a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vén o pau e matou o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vaise o lume e queimou o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vén a auga que matou o lume
que queimara o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vaise o boi e bebeu a auga
que matara o lume
que queimara o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vén a corda e prendeu o boi
que bebera a auga
que matara o lume
que queimara o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vaise o rato e rilou a corda
que prendera o boi
que bebera a auga
que matara o lume
que queimara o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Vén o gato e matou o rato
que rilara a corda
que prendera o boi
que bebera a auga
que matara o lume
que queimara o pau
que matara o can
que matara a cabra
que roera a viña
que o vello plantara,
luns e martes (etc.)
Blanco, Domingo: “A poesía popular…”
“Dúrmete”, meu neno
“dúrmete”, meu sol
“dúrmete, pedazo”
do meu corazón.
Este neno lindo
pronto vai durmir
ten un ollo cerrado
o outro non o pode abrir.
Mercedes Fernández Rodríguez, Segán – O Saviñao
Pedro Miñol tiña unha col.
Veu a cabra e comeu a col.
Veu o pau e pegoulle á cabra.
Veu o lume e queimou o pau.
Veu a auga e apagou o lume.
Veu a vaca e bebeu a auga.
Veu a corda e atou a vaca.
Veu o rato e rilou a corda.
Veu o gato e comeu o rato.
Veu o can e comeu o gato.
Can no gato, gato no rato,
rato na corda, corda na vaca,
vaca na auga, auga no lume,
lume no pau, pau na cabra, cabra na col…
¡Pero quen perdeu a col foiche Pedro Miñol!
Avoa Mamalela, de Corme
