Tantarantán/Touporroutou (Varias versións)
– Tantarantán, ¿para onde vas vella?
– Tantarantán, vou para Pontevedra.
– Tantarantán, ¿que vas buscar?
– Tantarantán, unha carga de sal.
– Tantarantán, ¿para que é o sal?
– Tantarantán, para facer o caldo.
– Tantarantán, ¿para que é o caldo?
– Tantarantán, para “llo” dar ás vellas
– Tantarantán, ¿para que son as vellas?
– Tantarantán, para sachar o millo.
– Tantarantán, ¿para que é o millo?
– Tantarantán, para “llo” dar ás churras.
– Tantarantán, ¿para que son as churras?
– Tantarantán, para poñer os ovos.
– Tantarantán, ¿para que son os ovos?
– Tantarantán, para llos dar ó crego.
– Tantarantán, ¿para que é o crego?
– Tantarantán, para dicir a misa.
– Tantarantán, ¿para que é a misa?
– Tantarantán ¡para subir ó Ceo!
– Touporroutou, vou para Roma.
Touporroutou, por unha corredoira.
– Touporroutou, ¿que vas buscar?
– Touporroutou, unha presa de sal.
– Touporroutou, ¿para que é o sal?
– Touporroutou, para botarlles ás verzas.
– Touporroutou, ¿para que son as verzas?
– Touporroutou, para botarlle ó caldo.
– Touporroutou, ¿para que é o caldo?
– Touporroutou, para botarlles ás galiñas.
– Touporroutou, ¿para que son as galiñas?
– Touporroutou, para poñer ovos.
– Touporroutou, ¿para que son os ovos?
– Touporroutou, ¡para comelos todos!.
Xeralmente, nestes recitados dialogados, o/a neno/a fai as preguntas e a persoa adulta responde. Reprodúcese a curiosidade natural dos/as nenos/as por saber para que serven as cousas. É frecuente que rematen cunha exclamación coa que o adulto, xa canso, intenta poñer fin á restra de preguntas. O ritmo, claramente marcado pola onomatopea “touporroutou”, é o propio das pandeiradas tradicionais de Galicia.
– Chucurruchú, ¿para onde vas, vella?
– Chucurruchú, para a miña terra.
– Chucurruchú, ¿que vas a buscar?
– Chucurruchú, unha tega de sal.
– Chucurruchú, ¿para que queres o sal?
– Chucurruchú, para botarlle ó caldo.
– Chucurruchú, ¿para que queres o caldo?
– Chucurruchú, para “darllo” ás pitas.
– Chucurruchú, ¿para que queres as pitas?
– Chucurruchú, para poñer os ovos.
– Chucurruchú, ¿para que queres os ovos?
– Chucurruchú, para lle dar ó cura.
– Chucurruchú, ¿para que queres o cura?
– Chucurruchú, para dar a misa.
– Chucurruchú, ¿para que queres a misa?
– Chucurrurruchú, para ir ao ceo.
– Chucurruchú, ¿para que queres o ceo?
– Chucurruchú, para estar na gloria.
Lardeira, de Vilariño de Conso
– Chucuruchú, ¿onde vai a vella?
– Chucuruchú, a Redondela.
– Chucuruchú, ¿que foi facer?
– Chucuruchú, buscar o sal.
– Chucuruchú, ¿para que serve o sal?
– Chucuruchú, para facer o caldo.
– Chucuruchú, ¿para que é o caldo?
– Chucuruchú, para lle dar ó can.
– Chucuruchú, ¿para que é o can?
– Chucuruchú, para gardar a vaca.
– Chucuruchú, ¿para que é a vaca?
– Chucuruchú, para dar o leite.
– Chucuruchú, ¿para que é o leite?
– Chucuruchú, para lle dar ó gato.
– Chucuruchú, ¿para que é o gato?
– Chucuruchú, para comer o rato.
– Chucuruchú, ¿para que é o rato?
– Chucuruchú, para rillar o fol.
– Chucuruchú, ¿para que é o fol?
– Chucuruchú, para gardar o gran.
– Chucuruchú, ¿para que é o gran?
– Chucuruchú, para facer o pan.
– Chucuruchú, ¿para que é o pan?
– Chucuruchú, para lle dar ó cura.
– Chucuruchú, ¿para que é o cura?
– Chucuruchú, para dicir a misa.
– Chucuruchú, ¿para que é a misa?
– Chucuruchú, para nos salvar.
Mª Celeste Carrera Domínguez
– Chucurruchú, ¿para onde vas vella?
– Chucurruchú, para Pontevedra.
– Chucurruchú ¿que vas buscar?
– Chucurruchú, unha area de sal.
– Chucurruchú, ¿para que é o sal?
– Chucurruchú, para botarlle ó caldo.
– Chucurruchú, ¿para que é o caldo?
– Chucurruchú, para lles dar ás pitas.
– Chucurruchú, ¿para que son as pitas?
– Chucurruchú, para poñer os ovos.
– Chucurruchú, ¿para que son os ovos?
– Chucurruchú, para lle dar ó cura?
– Chucurruchú, ¿para que é o cura?
– Chucurruchú, para dar a misa.
– Chucurruchú, ¿para que é a misa?
– Chucurrurruchú, para estar no ceo.
– Chucurruchú, ¿para que é o ceo?
– Chucurruchú, para estar na gloria.
Tania Ruibal, de Bueu
– Poporroutou, ¿onde vas vella?
– Poporroutou, a Pontevedra.
– Poporroutou, ¿para que vas?
– Poporroutou, a buscar o sal.
– Poporroutou, ¿para que é o sal?
– Poporroutou, para facer as papas.
– Poporroutou, ¿para que son as papas?
– Poporroutou, para “darlle” ós labregos.
– Poporroutou, ¿para que son os labregos?
– Poporroutou, para plantar o millo.
– Poporroutou, para que é o millo?
– Poporroutou, para “darlle” ás galiñas.
– Poporroutou, ¿para que son as galiñas?
– Poporroutou, para poñer os ovos.
– Poporroutou, ¿para que son os ovos?.
– Poporroutou, para darlle ó cura.
– Poporroutou, ¿para que é o cura?
– Poporroutou, para dicir a misa.
– Poporroutou, ¿para que é a misa?
– Poporroutou, para ir ó ceo.
– Poporroutou, para que é o Ceo?
– Poporroutou, para darche… “esto” (un croque).
Esta versión remata cunha sorpresa en forma de golpiño na cabeza para que o/a neno/a pare coas preguntas. Cando se di a onomatopea “poporroutou” equivalente ó “tantarantán” ou ó “touporroutou” das outras versións, pódese reforzar o ritmo golpeando coas mans na barriga, a modo de pandeiro.
Jana de Riveira – Barbanza
Deixa unha resposta