Serra, serra, miña “cansela”
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Dous rapaces/as están sentados/as no chan, un fronte ó outro coas pernas estiradas e tocándose cos pés. Agárranse das mans e mentres un se deixa caer para atrás o outro tira por el e viceversa. Márcase o ritmo dunha serra.
Ana de Vilariño (Poio)
Sei amasar, sei peneirar, sei dar a volta por riba do mar. Dúas persoas (de altura semellante), unha fronte á outra e collidas... Ler máis
Unha, dola, tele, catole, quile, quilete, anda a raíña polo seu gabinete. Cinta de ouro para o mouro, cinta de gata para a gata. “Tu por tu pagas tu”. Ricardo... Ler máis
Chouca, mouca, vaite deitar ás portas de teu primo, que alí te irán buscar. “Tu” por “tu”, que te salvas es “tu”. M. Barrio – I.... Ler máis
“Por la señal” do papo real, comín touciño e fíxome mal. Papús, papús, amén, Jesús. (máis…) Ler máis
Antón, Antón, Antón Peruleiro, cadaquén, cadaquén, que atenda ó seu xogo, e o que non o atenda, pagará unha “prenda”. Ler máis
(Sinalando cada dedo) Dedín, dedín, do teu burriquín, cando o rei por aquí pasou, todas as aves convidou. “Sólo” unha, que quedou. Chirlo mirlo, vaite deitar, ás portiñas de San Xoán. Cae... Ler máis
– Ten tinta, Antón? – Tinta Antón ten. Ler máis
– Decodín, decodán, delavera, veraván. Dende o pazo ata a cociña ¿cantos dedos tes enriba? – Catro. – Se dixeses cinco nin perdías nin gañabas, nin... Ler máis
“Orates frates”, con rapaces nunca trates. Josean, de Marín (máis…) Ler máis
Deixa unha resposta