Serra, serra, miña “cansela”
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Dous rapaces/as están sentados/as no chan, un fronte ó outro coas pernas estiradas e tocándose cos pés. Agárranse das mans e mentres un se deixa caer para atrás o outro tira por el e viceversa. Márcase o ritmo dunha serra.
Ana de Vilariño (Poio)
Cando chove e quenta o sol, anda o demo por Ferrol, cargadiño de alfinetes, para picarlles no cu ás mulleres. Roberto, da Ponte... Ler máis
Pita cega que perdiches un dedal, espera por el que aí che vai. M. Barrio – X. Taboada: “Etnografía…” Ler máis
Unha vella tiña un can debaixo da cama onde ela durmía. (bis) O can ladraba: guau, guau. e a vella non se... Ler máis
-¡Tranquilo! -Tranquilo morreu cagando agarrado a un pé de millo e súa nai esperando por el no camiño. É a contestación para... Ler máis
Era un vello e plantou unha viña, luns e martes de madrugada, tras do outeiro da pena furada. Vén a cabra e roeu a... Ler máis
Tris, tras, a estopa urdirás co pé para adiante co cu para atrás. M. Barrio – J. Pérez Ballesteros: “Cancionero…” Ler máis
Catro bois e catro vacas soben carro costa arriba; non hai home nesta terra que catro veces o diga… (ata dicir catro veces). Ler máis
Pola rúa de abaixo pasan dous ratos; un deles leva bisos e o outro refaixos. (Cambio de persoa) Pola rúa do medio van dous leiróns, un... Ler máis
– ¡Frías! – ¡Frías coma a neve! – “¡Templadiñas!” – ¡Quentiñas! – ¡Que te queimas! – ¡A cachón! M. Barrio – M. Fernández Costas: “Juegos…” Ler máis
Nesta ou nesta no cabo da cesta, dixo meu pai que estaba nesta. Ler máis
Deixa unha resposta