Pon, pon, pon
Pon, pon, pon
a lancha de Beceiro,
pon, pon, pon
vira patas “pra” arriba,
pon, pon, pon,
cargada de carbón,
pon, pon, pon,
na ría de Ferrol.
Pon, pon, pon
a lancha de Beceiro,
pon, pon, pon
vira patas “pra” arriba,
pon, pon, pon,
cargada de carbón,
pon, pon, pon,
na ría de Ferrol.
Cando se di: “Pon, pon, pon” dánselle toques co dedo na palma da man do/a neno/a, no resto dos versos fánselle cóxegas tamén na man.
Cortizas, Antón: ”Chirlosmirlos…”
Arrunrún, cascarrún, hoxe non e mañá si. E dálle do mar e dálle da Ría, que está na cama o pai desta cría. E dálle da... Ler máis
E, neniño, e, zapato no pé. Sardiña salgada “pró” noso Xosé. Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…” Ler máis
Heille de dar a meu neno cocidiño con repolo, as orellas dunha pulga, as costelas dun piollo. Blanco, Domingo: “A poesía popular…” Ler máis
O muíño a moer e os ratiños a comer. Collinos polo rabo e boteinos no tellado. Collinos pola orella e boteinos á canella. Ó dicir... Ler máis
Novo – ¿Orella ou cacho? – Orella. – Tirar por “ella”. – ¿Cacho ou orella? – Cacho. – Tira, “muchacho”. O adulto cóllelle unha orella ó/... Ler máis
Este é o dedo meniño, este é o seu sobriño, este é o pai de todos, este é o furabolos e este, o... Ler máis
Arre ru, meu meniño. Arre ru, meu rapaz. Arre ru, meu meniño, ben arruladiño vas. Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…” Ler máis
Dinquirindín, dinquirindán. ¿Quen morreu? O sancristán. ¿Quen lle toca? Seu irmán. ¿E con que? Co rabo do can. Unha persoa colle o/a neno/a polos brazos e outra... Ler máis
Este foi á praza e non trouxo nada, este foi á praza e trouxo un peixe, este lavouno, estre fritiuno e este, coma... Ler máis
Arrolín, arrolán, ¿queres queixo? ¿queres pan?. E se o queres non o negues que as mulleres cho darán. Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…” Ler máis
Deixa unha resposta