Xaneiro, oveiro.
Dito referente á gran cantidade de ovos que poñen as pitas en xaneiro.
Fizolas, de Lugo
(máis…)
Ler máis
Entre Santos e Nadal
perde a vella o seu caudal.
Teresa de Lérez
Ler máis
Febreiriño corzo,
cos seus vinte e oito,
se dura máis catro,
non queda can nin gato,
nin rato dentro do burato.
Esther, de Ourense
... Ler máis
Un can dura tres anos:
tres anos de can novo,
tres anos de bo can,
tres anos de can vello
e tres anos... Ler máis
Hoxe é luns,
mañá é martes,
corta feira logo vén,
de mañá en oito días
éche a semana que vén.
M. Barrio – R.... Ler máis
Polo San Xosé,
bota a durmir un pé.
Os días empezan a ser moi longos e hai que botar a sesta.
Tareixa,... Ler máis
Érguete, maio,
que tanto durmiches,
pasou o burro
e “tu” non o viches.
M. Barrio – V. Risco. “Etnografía…”
(máis…)
Ler máis
Unha sebe dura tres anos,
un can, tres sebes,
unha besta, tres cans,
un home, tres bestas,
e un corvo, tres homes.
(máis…)
Ler máis
Ano novo, con ben veñas,
como o sol entre as estrelas,
os cabritos coas cabras
e os años coas ovellas.
M. Barrio –... Ler máis
Abril, se por mal quere vir,
aínda as portas da casa non deixa abrir.
Abril,
vaite a onde queiras
e vente ó cubil.
Teresa... Ler máis
(2) Comentarios
Fermoso dito! Como ben apuntades, Antonio de la Iglesia colixiu este cantar (do que non sabemos música) no Tomo III páxina 234.
Reparade no cuarto verso, onde di “dóido” (mesmo leva acento gráfico no O), non “doído”. Estraviz anotou esta entrada no seu amplísimo dicionario: DOIDO “que perdeu o xuízo” ou tamén “insensato, temerario” e mesmo “apaixonado, entusiasmado”. Ademais de gardar rima, garda perfecto sentido co texto.
Parabéns polo xenial traballo!