Abril, se por mal quere vir,
aínda as portas da casa non deixa abrir.
Abril,
vaite a onde queiras
e vente ó cubil.
Teresa... Ler máis
Febreiriño corzo,
cos seus vinte e oito,
se dura máis catro,
non queda can nin gato,
nin rato dentro do burato.
Esther, de Ourense
... Ler máis
Unha sebe dura tres anos,
un can, tres sebes,
unha besta, tres cans,
un home, tres bestas,
e un corvo, tres homes.
(máis…)
Ler máis
Érguete, maio,
que tanto durmiches,
pasou o burro
e “tu” non o viches.
M. Barrio – V. Risco. “Etnografía…”
(máis…)
Ler máis
A tía Marica
encima da abada
espelicou
as castañas louradas.
Logo, no pote
de facer o caldo
botounas todas
puñado a puñado.
Botoulle fiúncho
sal e loureiro
e prendeulle... Ler máis
Entre Santos e Nadal
perde a vella o seu caudal.
Teresa de Lérez
Ler máis
O trece de Nadal,
día de Santa Lucía,
tira a noite e pon o día
ó paso dunha galiña
e por diante de... Ler máis
Marzo marzal,
pola mañá cara de can,
ó mediodía barrigán
e á noite como pola “mañán”.
Teresa de Lérez
(máis…)
Ler máis
Ano novo, con ben veñas,
como o sol entre as estrelas,
os cabritos coas cabras
e os años coas ovellas.
M. Barrio –... Ler máis
Polo San Xosé,
bota a durmir un pé.
Os días empezan a ser moi longos e hai que botar a sesta.
Tareixa,... Ler máis
(2) Comentarios
Fermoso dito! Como ben apuntades, Antonio de la Iglesia colixiu este cantar (do que non sabemos música) no Tomo III páxina 234.
Reparade no cuarto verso, onde di “dóido” (mesmo leva acento gráfico no O), non “doído”. Estraviz anotou esta entrada no seu amplísimo dicionario: DOIDO “que perdeu o xuízo” ou tamén “insensato, temerario” e mesmo “apaixonado, entusiasmado”. Ademais de gardar rima, garda perfecto sentido co texto.
Parabéns polo xenial traballo!