Pico, pico, mazarico,
¿quen che deu tan longo “pico”?
Deumo Deus e San Santiago
para picar o pan no agro
e piquei e... Ler máis
– Tu e eu somos dous.
– E o can e o gato, “cuatro”.
Este dito serve para reforzar a unión... Ler máis
Pola Ponte de San Xoán
vinte e cinco cegos van.
Pola ponte de San Xoán
vinte e cinco cegos van.
Cada cego coa... Ler máis
Mira “pra” min,
que son de Lindín.
Mira “pra” atrás,
que cago mazás.
Bretoña.
Ler máis
Donosiña,
bonitiña,
garridiña,
vaite para a túa casiña,
bonitiña.
Deixa a miña
que é feíña.
M. Barrio – J. Pérez Ballesteros: “Cancionero…”
(máis…)
Ler máis
Ano novo, con ben veñas,
como o sol entre as estrelas,
os cabritos coas cabras
e os años coas ovellas.
M. Barrio –... Ler máis
Dinquirindín,
dinquirindán.
¿Quen morreu?
O sancristán.
¿Quen lle toca?
Seu irmán.
¿E con que?
Co rabo do can.
Unha persoa colle o/a neno/a polos brazos e outra... Ler máis
– Como che vai, Sindo?
– Ás veces chorando,
ás veces rindo.
Geni e Elena, de Alxén – Salvaterra
Ler máis
– Cu, cu.
– Tapa o cu
– Tápao “tu”,
tápao “tu”,
tápao “tu”.
Cando canta o cuco fáiselle o eco. O cuco di:... Ler máis
Unha e unha, dúas;
quero filloas das túas.
Dúas e dúas, catro;
ben postiñas no prato.
Catro e catro, oito;
dáme tamén biscoito.
Oito e... Ler máis
(2) Comentarios
Fermoso dito! Como ben apuntades, Antonio de la Iglesia colixiu este cantar (do que non sabemos música) no Tomo III páxina 234.
Reparade no cuarto verso, onde di “dóido” (mesmo leva acento gráfico no O), non “doído”. Estraviz anotou esta entrada no seu amplísimo dicionario: DOIDO “que perdeu o xuízo” ou tamén “insensato, temerario” e mesmo “apaixonado, entusiasmado”. Ademais de gardar rima, garda perfecto sentido co texto.
Parabéns polo xenial traballo!