Dinquirindín,
dinquirindán.
¿Quen morreu?
O sancristán.
¿Quen lle toca?
Seu irmán.
¿E con que?
Co rabo do can.
Unha persoa colle o/a neno/a polos brazos e outra... Ler máis
Este neniño pequeno
quen o vai aturular.
Súa nai vai no muíño
e seu pai vai traballar.
Este neniño pequeno
quen lle vai a... Ler máis
Heiche mercar un corrovelás coas pernas para diante
e outro con elas para atrás.
Cando un neno ou nena pide que... Ler máis
Xa nace o trigo,
xa temos pan.
Xa canta o cuco,
xa temos “vran”.
M. Barrio – X. Ramón e Fernández Oxea: “Cancionero... Ler máis
Palma, repalma
“chica” morena.
¿Como a queres,
grande ou pequena?
– Grande
– ¡Pumba!
– Pequena
– ¡Tin!
(máis…)
Ler máis
O trece de Nadal,
día de Santa Lucía,
tira a noite e pon o día
ó paso dunha galiña
e por diante de... Ler máis
– Compañeiro, sei tocare.
– Compañeiro, ¿que sabes tocare?
– Sei tocare o gaitieiro.
– ¿Como se toca o gaitieiro?
– Chirulí, chirulí,
chirulí,... Ler máis
Predícame, cura,
predícame frade;
por un oído me entra,
por outro me sae.
Ler máis
Gancho reviragancho,
que tanto revigarancheaches,
deixa que te desreviraganchee
con este desreviraganchiño que teño
para desreviraganchear
ganchos reviragancheados
nas ramas do carballal.
Ler máis
Xaneiro, oveiro.
Dito referente á gran cantidade de ovos que poñen as pitas en xaneiro.
Fizolas, de Lugo
Ler máis
(2) Comentarios
Fermoso dito! Como ben apuntades, Antonio de la Iglesia colixiu este cantar (do que non sabemos música) no Tomo III páxina 234.
Reparade no cuarto verso, onde di “dóido” (mesmo leva acento gráfico no O), non “doído”. Estraviz anotou esta entrada no seu amplísimo dicionario: DOIDO “que perdeu o xuízo” ou tamén “insensato, temerario” e mesmo “apaixonado, entusiasmado”. Ademais de gardar rima, garda perfecto sentido co texto.
Parabéns polo xenial traballo!