A tía Marica
encima da abada
espelicou
as castañas louradas.
Logo, no pote
de facer o caldo
botounas todas
puñado a puñado.
Botoulle fiúncho
sal e loureiro
e prendeulle... Ler máis
Caracol, col, col,
bota os cornos ó sol
que a túa nai e o teu pai
os botaron en Ferrol.
Roberto – Ponte... Ler máis
– Sabes que?
– Que?
– Que o ollo do cu non ve.
– Sabes cando?
– Cando?
– Cando está cagando.
– Sabes onde?
–... Ler máis
Polo San Xosé,
bota a durmir un pé.
Os días empezan a ser moi longos e hai que botar a sesta.
Tareixa,... Ler máis
Se as miñas guedellas
se me enguedellaron,
enguedelladas
non deben de estar.
Desenguedelládemas,
desenguedelládemas,
se as podedes
desenguedellar.
Ler máis
Catro bois
e catro vacas
soben carro
costa arriba;
non hai home
nesta terra
que catro veces
o diga… (ata dicir catro veces).
Ler máis
Heiche mercar un corrovelás coas pernas para diante
e outro con elas para atrás.
Cando un neno ou nena pide que... Ler máis
Landrusiño
foi ó viño.
Rompeu o xerro
polo camiño.
Pobre do xerro,
pobre do viño,
pobre do cu
de Landrusiño.
San Pedro – Cangas
(máis…)
Ler máis
Pedro Miñol tiña unha col.
Veu a cabra e comeu a col.
Veu o pau e pegoulle á cabra.
Veu o lume... Ler máis
Cabaliño que vas de a cabalo,
sete muxicas che peten no rabo.
Sete por riba,
sete por baixo,
alá vai (nome do neno/a)... Ler máis
(2) Comentarios
Fermoso dito! Como ben apuntades, Antonio de la Iglesia colixiu este cantar (do que non sabemos música) no Tomo III páxina 234.
Reparade no cuarto verso, onde di “dóido” (mesmo leva acento gráfico no O), non “doído”. Estraviz anotou esta entrada no seu amplísimo dicionario: DOIDO “que perdeu o xuízo” ou tamén “insensato, temerario” e mesmo “apaixonado, entusiasmado”. Ademais de gardar rima, garda perfecto sentido co texto.
Parabéns polo xenial traballo!