Dinquirindín
Dinquirindín,
dinquirindán.
¿Quen morreu?
O sancristán.
¿Quen lle toca?
Seu irmán.
¿E con que?
Co rabo do can.
Dinquirindín,
dinquirindán.
¿Quen morreu?
O sancristán.
¿Quen lle toca?
Seu irmán.
¿E con que?
Co rabo do can.
Unha persoa colle o/a neno/a polos brazos e outra polos pés e balancéase a un lado e a outro mentres se recita. Cando remata o dito póusase o/a neno/a tombado á vez que dicimos a última palabra da canción.
Maria, de Outes
Mira “pra” min, que son de Lindín. Mira “pra” atrás, que cago mazás. Bretoña. Ler máis
Os suspiros dunha mincha, as bágoas dun mexillón, os cantares dun percebe fan chorar a un camarón. M. Barrio Ler máis
O lagarto (máis…) Ler máis
Tinguirindín, guirindín, guirindolas, o que non come non ten barrigolas. M. Barrio – Bouza Brey “Xogos iniciáticos…” Ler máis
Se vou a Bueu nun bou vou. Se non vou a Bueu nun bou non vou. Ler máis
– Deus cho pague, que é miolo. – Dixo a vella polo bolo. Dise para agradecer algún pequeno favor, pero de... Ler máis
Ris, ras aparta “pa” alá que perdo o compás. O adulto colle o/a neno/a no colo e abanéao para os lados. Ó... Ler máis
Orelliña, vaite á leña. Que chova, que neve, non veñas sen ela. A persoa maior colle cos dedos a orelliña do/a neno/a... Ler máis
Durme, meu neno, durme, durme, meu pequeniño, que teu pai ha de traerche da ribeira un paxariño. M. Barrio – J. Casal y... Ler máis
Esta é a noite, este é o día, este é o cu da tía María. O adulto colle a man do/a neno/a, que... Ler máis
Deixa unha resposta