Este neniño pequeno
quen o vai aturular.
Súa nai vai no muíño
e seu pai vai traballar.
Este neniño pequeno
quen lle vai a dar a teta.
Súa nai vai no muíño
e seu pai na herba seca.
Este neniño pequeno
heino de aprender a todo
a amasar e a peneirar
e a botar o pan ó forno.
Este neniño pequeno
heino de mandar á escola
heille de comprar un bombo
e mais unha castañola.
Leilía, Santiago de Compostela
Vacalouriña, voa, voa,
heiche dar pan e cebola.
A cebola está no lar
e o panciño no altar.
Vacalouriña, ¡pom!
Agustín Bernárdez: “A nosa memoria- Marín”
Polo mar andan as lebres
e polo monte as anguías.
Os peixes polas labradas
cóllense con “angarillas”.
Vámonos de aí, meniña,
que todos van traballar.
A cadela pon os ovos,
a galiña vai ladrar,
as cuncas varren a casa
e a xesta vaise lavar.
Francisca Souto, de Padrón: “A nosa memoria- Marín”
Un/unha neno/a foi á carnicería
e díxolle á carniceira:
– Quero un anaquiño de carne.
– ¿Por onde? ¿Por aquí?
– Un pouquiño máis, un pouquiño máis.
– ¿Por aquí?
– Un pouquiño máis, un pouquiño máis.
– ¿Por aquí?
– Un pouquiño máis, un pouquiño máis.
– ¡Por aquí, por aquí, por aquí!
É o mesmo xogo de “Se vas á carnicería…” pero a modo de diálogo entre o adulto (o/a carniceiro/a) e o/a neno/a.
Queres que che faga a boaventura?
A boaventura
que Deus che ha de dar,
se che pica a mosca
terás que rascar.
O adulto pregunta e o/a neno/a tende unha man. O adulto, co seu dedo indicador faralle riscos e cruces na palma ó tempo que di: “A boaventura…” Cando chega ó último verso, o adulto, cos seus dedos apiñados, faille cóxegas na palma da man ó/á neno/a, que ó momento a retirará. Repítese o xogo cantas veces se queira.
Cortizas, Antón: ”Chirlosmirlos…”
Aló arriba, non sei onde,
hai non sei que santo
que rezándolle non sei que
gánase non sei canto.
Dise cando alguén vai contar algo pero ten moi poucos datos do que vai contar.
Ángela, de Casanova – Riotorto
Do queixo non che me queixo,
que o queixo ben che me sabe;
quéixome de quen o vende,
que non mo deixa de balde.
Blanco, Domingo: “A poesía popular…”
Elas eran once damas,
todas amigas do “xuez”,
pegou o tángano-mángano nelas,
non quedaron senón dez.
Daquelas dez que quedaron
foron a xulgar ó pobre,
pegou o tángano (…etc.)
non quedaron senón nove.
Destas nove que quedaron
deron en comer biscoito,
pegou (…etc.)
non quedaron senón oito.
Destas oito que quedaron
deron en ir a San Vicente
pegou (…etc.)
non quedaron senón sete.
Destas sete que quedaron
deron en cantar os Reis,
pegou (…etc.)
non quedaron senón seis.
Daquelas seis que quedaron
deron en beber viño tinto,
pegou (…etc.)
non quedaron senón cinco.
Destas cinco que quedaron
deron en comer nun prato,
pegou (…etc.)
non quedaron senón catro.
Destas catro que quedaron
deron en ir a Santo Andrés,
pegou (…etc.)
non quedaron senón tres.
Daquelas tres que quedaron
deron en comer nas uvas,
pegou (…etc.)
non quedaron senón dúas.
Destas dúas que quedaron
deron en andar á tuna,
pegou (…etc.)
e non quedou senón unha.
Blanco, Domingo: “A poesía popular…”
Estando a silva
no seu lugar
chegou a amora
para a pillar.
A amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan,
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a amora
no seu lugar
chegou a mosca
para a pillar.
A mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a mosca
no seu lugar, chegou o galo
para a pillar.
O galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan,
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o galo
no seu lugar
chegou o raposo
para o pillar.
O raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o raposo
no seu lugar, chegou o can
para o pillar.
O raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o can
no seu lugar,
chegou o pau
para lle dar.
O pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o pau
no seu lugar,
veu o lume
para o queimar.
O pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o lume
no seu lugar,
veu a auga
para o apagar.
A auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando a auga
no seu lugar
veu o boi
para a beber.
O boi na auga,
a auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Estando o boi
no seu lugar
chegou a morte
para o matar.
A morte no boi,
o boi na auga,
a auga no lume,
o lume no pau,
o pau no can,
o can no raposo,
o raposo no galo,
o galo na mosca,
a mosca na amora,
a amora na silva,
a silva no valo,
o valo no chan
e o chan, como é duro,
de todo ten man.
Margarita Fernández e Julia Crespo, de Bermés – Lalín
Este neno ten soniño,
ten ganiñas de durmir,
ten un olliño pechado,
outro xa non pode abrir.
M. Barrio – E.M. Torner : “Cancionero…”
