Cabaliño que vas de a cabalo
Cabaliño que vas de a cabalo,
sete muxicas che peten no rabo.
Sete por riba,
sete por baixo,
alá vai (nome do neno/a) do cabalo abaixo.
Mari, de Cedeira – Redondela
Pico, pico, mazarico (varias versións)
Pico, pico, mazarico,
¿quen che deu tan longo “pico”?
Deumo Deus e San Santiago
para picar o pan no agro
e piquei e repiquei,
cen milliños encontrei
e boteinos a moer
e os ratiños a comer
e agarrei un polo rabo
e boteino naquel cabo
e tamén agarrei outro
e boteino naquel souto
e vin de moita “prisa”
tocando a miña gaitiña
pero víronme os ladróns
e roubáronme os calzóns
M. Barrio – N. Rielo: “Escolma…
Serra comadre (varias versións)
Serra, comadre,
serra, compadre,
na serreiriña do señor abade.
Ti coa lima
e eu coa serra
gañaremos cartiños coma terra.
Cóllese o bebé dos braciños, sentado fronte a un como semellando o feito de agarraren entre dous unha serra de man ó tempo que se lle soben e baixan as pernas para removelo suavemente. Vaise cantando poñendo énfase no final.
Lanuxos, de Bedús – Friol
Puño puñete (varias versións)
– Puñín, puñín.
– Puñín, puñín.
– ¿Quen está dentro?
– Xan do Convento.
– ¿Quen está fóra?
– Xan da Gaiola.
– O que “se” ría, paga a corriola.
Xógase cun neno/a ou entre dous nenos/as. Cando se di “Puñín, puñín”, cada un pon un puño pechado enriba da mesa, un enriba do outro, e vólvese repetir. Entón fica unha pía de catro puños pechados, un enriba do outro. Isto faise sempre serios, sen rir. Despois de rematar as preguntas e respostas, desfaise a pía de puños e cada un comeza a xirar unha man sobre a outra cos puños pechados coma se fose unha hélice ou un muíño. Sempre se debe de manter a seriedade, ollando cada un cara ós ollos do outro. Trátase de gañar o xogo non rindo. O primeiro que ría, perde o xogo.
Fesguello, de Foz
Pola porta do tío Xan
Pola porta do tío Xan
pasa o can do tío Miguel,
cunhas polainiñas novas
forradiñas de papel.
Rico Verea, Manuel: ”Cancioneiro…”
Na banda de aló do río
Na banda de aló do río,
ten meu pai un castiñeiro
que dá castañas en maio,
uvas brancas en xaneiro.
Rico Verea, Manuel: ”Cancioneiro…”
Dinquirindín
Dinquirindín,
dinquirindán.
¿Quen morreu?
O sancristán.
¿Quen lle toca?
Seu irmán.
¿E con que?
Co rabo do can.
Unha persoa colle o/a neno/a polos brazos e outra polos pés e balancéase a un lado e a outro mentres se recita. Cando remata o dito póusase o/a neno/a tombado á vez que dicimos a última palabra da canción.
Maria, de Outes
Alto cabalo
Alto cabalo
que vas para Leiro,
que levas a filla
de Pepe o leiteiro.
Eva Otero, Rianxo
Por detrás daquel toxo / Por debaixo da mesa
Por detrás daquel toxo
vai un pito coxo.
Corre, pito coxo,
pito coxo, corre.
Victoria, de Sebil – Cuntis
Canto son cinco e cinco?
– Canto son cinco e cinco?
– Dez.
– Fáltache a albarda, que burro xa es.
Cristalina, de Parderrubias – Ourense
