A tía Marica
A tía Marica
encima da abada
espelicou
as castañas louradas.
Logo, no pote
de facer o caldo
botounas todas
puñado a puñado.
Botoulle fiúncho
sal e loureiro
e prendeulle lume
a aquel pote de ferro.
Cando ferveron
un pouco a cachón
botounas todas
dentro dun cribón.
Cando estiveron
ben frías e secas
aquelas castañas
que boíñas eran.
Tanto me souberon
tanto me gustaron
que dende aquel día
sempre me recordo
da tía Marica.