Este é o minín, minín
Este é o minín, minín,
este é o menón, menón,
este, o máis grande de todos,
este é o furabolos
e este, o matapiollos.
Este é o dedo meniño (varias versións)
Este é o dedo meniño,
este é o seu sobriño,
este é o pai de todos,
este é o furabolos
e este, o matapiollos.
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a dende o máis pequeno ó máis gordo. Con este recitado o/a neno/a aprende os nomes populares dos dedos da man. Hai moitas variantes en canto ós nomes.
M. Barrio – J. Pérez Ballesteros: : “Cancionero Popular Gallego”
Este foi ó mar
Este foi ó mar e non pescou nada.
Este foi ó mar e pescou unha pescada.
Este quedou en terra e lavouna ben lavada.
Este quedou en terra e fixo unha caldeirada.
E este lambón, lacazán… ¡papouna, ben papada!
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a dende o máis pequeno ó máis gordo.
“Vixiguento”
“Vixiguento”,
mal contento,
pide pan
e non llo dan
e “rabea” coma un can.
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a dende o máis pequeno ó máis gordo.
M. Barrio – R. Artaza: “Da Nosa Terra”
Sete frades
– Sete frades, sete son,
– ¿Quen cho dixo?
– Díxomo este,
que está a par deste,
que sete fan con sete.
Amelia de Forcarei
Xan e Pedro
Xan e Pedro
foron ó monte.
Marchou Xan.
Marchou Pedro.
Volveu Xan.
Volveu Pedro.
Xógase batendo cos dedos das dúas mans nunha mesa. Primeiro póñense nas uñas dos dous dedos índices cadanseu adhesivo (un é Xan e o outro é Pedro) e bátese con eles enriba da mesa, un despois do outro (os demais dedos teñen que estar recollidos na man) mentres se di o recitado. No momento en que se di “Marchou Xan” hai que cambiar de dedo e pousar o dedo do medio desa man agochando o que ten o adhesivo. Faise o mesmo co outro cando se di “Marchou Pedro”. Despois, ó dicir “Volveu Xan” vólvese poñer o dedo índice encol da mesa e o mesmo con Pedro.
