Canta, neniño, canta
Canta, neniño, canta,
que te hei de levar á santa.
chora, neniño, chora,
que tes un chorar que namora.
Canta, neniño, canta,
que te hei de levar á santa.
chora, neniño, chora,
que tes un chorar que namora.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
Arre ru, meu meniño.
Arre ru, meu rapaz.
Arre ru, meu meniño,
ben arruladiño vas.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
Arrolín, arrolán,
¿queres queixo?
¿queres pan?.
E se o queres
non o negues
que as mulleres
cho darán.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
Arre ru, arre ru,
cunha tranquiña no cu.
Morrerán os vellos todos
quedaremos eu e “tu”.
Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…”
Arrurrú,
coa tranca no cu.
Morreu teu pai
e “quedache tu”.
Arruallo para durmir os/as nenos/as mentres se lles bate amodiño no cu.
Xabi X. Xardón, de Morgade – Xinzo de Limia
Este neniño pequeno
quen o vai aturular.
Súa nai vai no muíño
e seu pai vai traballar.
Este neniño pequeno
quen lle vai a dar a teta.
Súa nai vai no muíño
e seu pai na herba seca.
Este neniño pequeno
heino de aprender a todo
a amasar e a peneirar
e a botar o pan ó forno.
Este neniño pequeno
heino de mandar á escola
heille de comprar un bombo
e mais unha castañola.
Leilía, Santiago de Compostela
-¿Quen é ese que anda no postigo?
– Meu maridiño deitado comigo, arrunrún.
– ¿Quen é ese que peta á ventá?
– Estache o pai do que chora na cama, arrunrún.
E esta noite non, queridiño,
que che está na cama
o pai do meniño.
Arrunrún, meniño, ee…
¡Demo do patache!
Ía “pra” Ribadeo,
deulle o vento en proa
e á casa volveu, arrúnrún.
E esta noite non,
que che está na cama
o pai do concón.
Arrunrún, meniño, ee…
E se queres algo
sáeme ó camiño
que eu de mañá cedo
hei de ir ó muíño, arrunrún.
E esta noite non, queridiño,
que che está na cama
o pai do meniño.
Arrunrún, meniño, ee…
Se non o entendiches
enténdelo agora
que che está comigo
o pai do que chora, arrunrún.
E esta noite non
que che está na cama
o pai do concón.
Arrunrún, meniño, ee…
Arrunrún, meniño, ee…
Fuxan os ventos: “Noutrora”
Este meniño que teño no colo
é dun amor que se chama Manolo.
Este meniño que teño nos brazos
é dun amor que se chama Ignacio.
Arronrón, arronrón, agora non…
Mañá á mañá
hei de ir ó muíño.
Se me queres algo
sáeme ó camiño.
Arronrón, arronrón, agora non.
Agora non,
que non está de xeito.
Está o pai do meniño no leito.
“Pra” a noite que vén
hei de ir ó muíño.
Se me queres algo
sae ó camiño.
Arronrón, arronrón, agora non.
Josefa Omil, de Ardán: “A nosa memoria- Marín”
Arrunrún, cascarrún,
hoxe non
e mañá si.
E dálle do mar
e dálle da Ría,
que está na cama
o pai desta cría.
E dálle da Ría
e dálle do mar
e tanto lle deu
que o fixo arribar.
Agustín Bernárdez, de Ardán: “A nosa memoria- Marín”
Súa nai vai no muíño
e seu pai non ten que darlle
e a meniña chora chora,
dálle que dálle.
A nosa memoria- Marín