Ditos, recitados e cancións gravadas por Migallas Teatro
Tantarantán, tarantán tarantiña,
o que non come non ten barriguiña.
Tantarantán, tantarantán, tantarantola
o que non come non ten barrigola.
M. Barrio – Eladio Rodríguez: “Diccionario…”
Este é o dedo meniño,
este é o seu sobriño,
este é o pai de todos,
este é o furabolos
e este, o matapiollos.
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a dende o máis pequeno ó máis gordo. Con este recitado o/a neno/a aprende os nomes populares dos dedos da man. Hai moitas variantes en canto ós nomes.
M. Barrio – J. Pérez Ballesteros: : “Cancionero Popular Gallego”
Este foi ó mar e non pescou nada.
Este foi ó mar e pescou unha pescada.
Este quedou en terra e lavouna ben lavada.
Este quedou en terra e fixo unha caldeirada.
E este lambón, lacazán… ¡papouna, ben papada!
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a dende o máis pequeno ó máis gordo.
Cinco lobiños ten a loba
brancos e negros detrás da “escoba”.
Cinco quería, cinco criaba
e a todos os cinco tetiña lles daba.
O adulto abanea a man cos cinco dedos estendidos diante do/a neno/a para que imite o aceno.
Toca palmiñas,
que vén o papá.
Toca palmiñas,
que logo virá.
O adulto recita dando palmas para que o/a neno/a o imite.
M. Barrio – X. Lorenzo : Cantigueiro…”
Man morta, man morta,
vai petar á túa porta.
¡Pumba!
O adulto abanéalle a man ó/á neno/a , que a ten “morta”. Despois de “porta” dálle coa súa propia man un golpiño na cabeza.
– Dimas e damas
foron ó mar
Dimas caeu,
¿Quen quedou?
– Damas.
– Pois, tómaas.
Cando o/a neno/a di “damas” o adulto dálle unha labazadiña na cara.
M. Barrio
A, e, i, o, u,
azoutiñas no teu cu.
O adulto vaille dando azoutiñas ó/á neno/a mentres recita.
M. Barrio – Francisco Lanza: “Falan os de Ribadeo”
Rosiña foi a París
nun cabalo gris
ó paso, ó trote,
ó galope, galope, galope.
O/a neno/a cabalga sentado na perna do adulto fronte a el e collidos polas mans. A persoa maior vai acelerando o ritmo dos chimpos: “ó paso” (un chimpo); “ó trote” (outro chimpo); “ó galope, galope, galope” (moitos chimpos).
– ¿Que hai naquel tellado?
– Un gato esfolado.
– ¿Que hai naquela artesa?
– Unha vella tesa.
– ¿Que hai naquela escaleira?
– Unha vella peideira.
– ¿Que hai naquela buratiña?
– Unha campaíña.
– ¿E como fai?
– Tin, tilintín, tin, tilintín, tin.
Neste recitado temos un exemplo de contidos un tanto irreverentes, que se dan con frecuencia nos ditos infantís de tradición oral e que contribúen á súa finalidade cómica.
