Espeto, espeto
Novo
Espeto, espeto,
barruleto,
que saíu pola porta do veto,
a min me bufou
a min me cheirou.
Rebéntelle o cu
a quen o cagou.
Díselle ás nenas/os cando cagan un peido.
Anxo, de Tabilo – Outes
Había unha vez un gato pedrés
Novo
Había unha vez un gato pedrés
que cagou para vós os tres.
Había unha vez un pedrolo
que cagou para ti “solo”.
É un dito que se lles di ós nenos e nenas que porfían en escoitar outro conto cando xa levan escoitado moitos.
Anxo, de Orro – Noia
Sabes que?
Novo
– Sabes que?
– Que?
– Que o ollo do cu non ve.
– Sabes cando?
– Cando?
– Cando está cagando.
– Sabes onde?
– Onde?
– Na casa do conde.
Este é un dos moitos ditos que hai para lle gastar bromas a alguén que é especialmente curioso/a e que vai respondendo todas as preguntas para saciar a súa curiosidade.
Anxo, de Orro – Noia
Une, done (Varias versións)
Une, dole,
tele, candele,
somane, badal,
chinchín,
corropín,
conta ben,
que son dez.
Perrello, de Gaioso – Outeiro de Rei
One, dole,
trele, candole
semana, badana
quinquin,
currispin,
casquez,
que van dez.
Roche, das Pontes de García Rodríguez
Uno, dile, tele,
candele, capele,
caballo, cigarro,
zamarra, zamarrón,
conta ben,
que van dez.
José
Une, done,
tene, catone,
madame, pimpín,
carrapín, carrapés,
conta ben,
que son “des”.
O adulto vaille collendo os dedos ó/á neno/a, primeiro os dunha man e despois os da outra. Existen multitude de variantes.
A nosa memoria- Marín
Uni, doni,
tene, cotene,
badana,
chinchín,
carrampín,
carrampés,
conta ben
que son “des”.
Unha, dola
tela, candola,
chinchín,
carrampín,
carrampés,
conta ben
que van
dez.
Uno, dolar,
tela, catola,
sumano,
paghano,
cachapín,
cachapés,
conta ben
que son dez.
Su do Couto – Coristanco
Unha,
dola,
tela,
candola,
quinta semana,
sexta mangana,
pirulín,
pirulés,
conta ben
que son “des”.
Xoán Doldán e María Varela, de Esmoris – Cabana de Bergantiños
Uni, doni,
teni, coteni,
“fagheni”, chinchín,
carroupín, carroupés,
conta ben
que son “des”.
Meninheira, de Pontevedra
Une, done,
tene, cotene,
badane, xoane,
chinchín, carrumpín,
carrumpés
e con este
fan “des”.
Sabela Gil
Este foi á praza e non trouxo nada
Novo
Este foi á praza e non trouxo nada,
este foi á praza e trouxo un peixe,
este lavouno,
estre fritiuno
e este, coma o lambón, comeuno.
É para xogar cos dedos, comézase polo maimiño e remátase co matapiollos, vaise sinalando cada un deles e ao final, cando chegamos ó matapiollos e dicimos “comeuno” mordémoslle o dedo á/ó nena/o.
Anxo, de Orro – Noia
Santa María (varias versións)
Novo
Santa Lucía,
morreu miña tía.
Dáballe papas,
non as quería.
Dáballe leite,
que ben o lambía.
Anxo, de Orro – Noia
Quen te picou?
Novo
– Quen te picou?
– A Pica Polaina
– Pois vai alá a “traina”.
– Que traes acá?
– A fulana ou fulano
– Pois lévao para alá que non é verdade // ou “Trae para aquí que é así”.
Un adulto ou neno/a senta e outro/a pon a cabeza no seu regazo de costas ao resto, sen ver. Vén outro/a e pícalle cun dedo no lombo ou no cu. Entón o/a que está sentado/a di: “Quen te picou?”, e a/o que está agachado/a: “A Pica Polaina” e a/o sentado/a contesta: “Pois vai alá e traina“. Nese momento levántase o rapaz ou a rapaza e vai buscar a quen pense que lle deu. E entón é cando se di a segunda parte do dito. Se adiviña pasa esa persoa a quedar e se non, continúa a mesma ata que adiviñe.
Laura B, do Carballiño
Rabo de boi (varias versións)
Rabo de boi,
rabo de besta,
dixo meu pai
que estaba nesta.
Unha persoa garda, ás escondidas, un obxecto pequeno (pedra, caramelo…) nunha das súas mans e ofrece a outra persoa as dúas mans pechadas e separadas boca abaixo para que adiviñe onde está o obxecto. Estoutra persoa vai sinalando alternativamente as dúas mans seguindo o ritmo do recitado. Ó rematar este, a persoa que escondía o obxecto debe abrir a man sinalada nese momento. Se nela está o obxecto o/a que atinou queda con el.
Luís Pitís (varias versións)
Novo
Luís, Luís,
copa de cana,
copa de anís,
caeu da cama
e rompeu o “narís”
Anxo, de Orro – Noia
¡Tranquilo! (varias versións)
Novo
-¡Tranquilo!
-Tranquilo morreu cagando agarrado a un pé de millo
e súa nai esperando por el no camiño.
É a contestación para cando nunha conversa che din: “¡Tranquilo!”.
Anxo, de Orro – Noia
