Novo
Pedra, pedriña,
ben redondiña.
Tirulirulá,
tiruliruliña.
Sentados no chan en círculo as nenas e nenos participantes con cadansúa pedriña diante, pásanlle esta ao compañeiro ou compañeira da dereita ao tempo que se di o recitado. A continuación, seguindo o mesmo ritmo, cadaquén pasa a que acaban de deixarlle diante e así sucesivamente. É un xogo de colaboración moi divertido.
Veiga, Paco “O libro dos xogos…”
Cantámosche os “reises”,
guedellos de cabra,
cantámosche os “reises”,
non nos deches nada.
Cando na véspera do día de Reis se cantan os reis polas portas e nunha casa non dan nin tan sequera un pataco ou un chourizo, cántaselles esta copla.
María Luísa Pérez, de Suegos-Pol
Novo
– ¿Orella ou cacho?
– Orella.
– Tirar por “ella”.
– ¿Cacho ou orella?
– Cacho.
– Tira, “muchacho”.
O adulto cóllelle unha orella ó/ á neno/a e faille a primeira pregunta. Se responde “orella”, dálle un tironciño ó tempo que lle di: “Tira por ella”. Se di “cacho”, dille: “Tira, muchacho”. Despois, cambia de orella.
María A Pastoriza
Novo
– ¿Que horas son?
– As de onte por estas horas, se es burro/a cóntaas todas.
– Burro/a serei, pero en ti montei.
– Montar, montaches e no chao acabaches.
Emprégase cando alguén pregunta que hora é, o/a burlado/a retruca e volve ser burlado/a.
Xabi Xardón, da Limia
Novo
– Tu e eu somos dous.
– E o can e o gato, “cuatro”.
Este dito serve para reforzar a unión entre dúas persoas (adulto e neno/a ou entre amigos/as) Unha vez que o dito é sabido por ambos os interlocutores, o propio é que un diga a primeira parte e o outro retruque coa segunda.
Xabi Xardón, da Limia
Novo
– ¡Aaah!
– ¡Dixo o burro á mañá!
Emprégase cando alguén cae da burra, ou sexa, cando entende algo que para un era obvio ou moi evidente, e o expresa dicindo: “¡Aaah!”
Xabi Xardón, da Limia
Novo
Sete varas de pano pardo, madre,
escasa capa lle fan a un frade.
Ispa esa escasa capa parda, frade.
María Pepa, de Vedra
Molliña, molliña,
na túa cariña.
Mollón, mollón,
no teu carón.
Cóllense as mans do neno ou da nena e, con elas, acaríñanse alternativamente as súas fazulas e as nosas, moi suavemente ata que en “carón” se dá un golpe máis forte.
O golpe final, se o damos na nosa cara, tamén se pode completar baleirando as bochechas inchadas de aire. “Molliña” dise con “o” aberto pois é un diminutivo de “molle”, que é variante de “mol”.
Anxos, do Rosal
Espeto, espeto,
barruleto,
que saíu pola porta do vento,
a min me bufou
a min me cheirou.
Rebéntelle o cu
a quen o cagou.
Díselle ás nenas/os cando cagan un peido.
Anxo, de Tabilo – Outes
Novo
Había unha vez un gato pedrés
que cagou para vós os tres.
Había unha vez un pedrolo
que cagou para ti “solo”.
É un dito que se lles di ós nenos e nenas que porfían en escoitar outro conto cando xa levan escoitado moitos.
Anxo, de Orro – Noia
