Detrás do outeiro
de Pedra Furada
había unha vella
que cortaba a viña
que o vello plantara.
E veu o lobo
que comeu a vella
que cortou a viña
que o vello plantara
detrás do outeiro
de Pedra Furada.
E veu o cazador
que matou o lobo
que comeu a vella
que cortou a viña
que o vello plantara
detrás do outeiro
de Pedra Furada.
Non hai uns personaxes fixos. Cadaquén vai dicindo o que se lle ocorre.
Salomé, de Porto do Son
Seca, seca, pandeireta,
que che dou unha peseta.
Seca, seca, pandeirón,
que che dou un patacón.
Cántase mentres se axitan as mans, para secalas despois de lavalas ou cando se mollen sen máis. E secan rápido.
Anxos, de Pontedeume – As Mariñas
Unha, dúas, tres
Paco, Perico e Andrés.
Mariló, de Brión
– ¿E que é?
– ¡É un can cun quinqué!
Concha, de Muros
– ¿Que dixo?
– ¡Que a vaca tiña lixo
e o becerro non llo quixo!
Nai de Manuel, de Andabao – Boimorto
Heiche mercar un corrovelás coas pernas para diante
e outro con elas para atrás.
Cando un neno ou nena pide que lle merquen ou que lle traian algo, os adultos contéstanlle desta maneira.
Taboada
Landrusiño
foi ó viño.
Rompeu o xerro
polo camiño.
Pobre do xerro,
pobre do viño,
pobre do cu
de Landrusiño.
San Pedro – Cangas
Carlos Yus responsable de contidos de Orella pendella deu unha charla sobre a páxina co título “Orella pendella, para xogar cos ditos infantís de sempre”.
A intervención tivo lugar o sábado 27 de abril ás 10.30 h no CEIP Santiago Apóstolo de Santiago de Compostela dentro das I Xornadas de Educación Infantil: unha andaina para o encontro, organizadas pola Asociación Educativa Galega de Técnicas Superiores en Educación Infantil e pola Escola de Ensino Galego Semente. (máis…)
Unha, dúas, tres,
chi;
unha, dúas, tres,
cu;
unha, dúas, tres,
la;
unha, dúas, tres,
te.
Chiculate,
Chiculate…
Cando se di cada unha das sílabas “chi-cu-la-te” levántase a corda no aire por riba do neno/a que está a saltar. Este/a ten que se agachar para que non lle dea na cabeza e, despois, volve saltar. Ó chegar á palabra completa “chiculate”, dáselle rapidez á corda ata que perda.
Ricardo Pérez: “Xogos populares en Galicia…”
Pan,
queixo,
auga,
viño
e
touciño,
touciño,
touciño…
Cando se di “touciño” dáselle rapidez á corda ata que perda o/a neno/a. Cóntase o número de veces que é quen de saltar sen perder.
Ricardo Pérez: “Xogos populares en Galicia…”
