A néboa
Marcha, nebraceira,
do “chao” da ribeira,
vai comer as lavaduras
que deixaches na maseira.
M. Barrio – V. Risco: “Etnografía…”
Levántate néboa,
filla de can
e mais de cadela,
que aí ven “San Martín”
co seu “borriquín”,
que te ha de matar
e que te ha de levar
para o fondo do mar.
A función deste recitado é para que se levante a néboa; dicíano os nenos cando ían coas ovellas ou coas vacas ó monte porque se había néboa non as vían e podían extraviarse.
Ángela de Riotorto – Lugo
Deixa unha resposta