A andoriña
Andoriña, voa,voa
que che hei de dar pan e boroa;
andoriña vai voando
cando o rei anda cazando:
apuntou, saíu o tiro,
o paxaro vai ferido.
M. Barrio – Leandro Carré: “A poesía popular galega”.
Se cadra interésache
O lagarto e a lagarta
O lagarto Lagartiño, sae, sae, que morreu teu pai no camiño da devesa con tres cornos na cabeza. ¡Tin, tan! Mira que ben toca teu... Ler máis
A vaca
Abeira, vaquiña, abeira, con tres follas á ribeira: unha ó cabo, outra ó rabo e outra ó rabo do seu amo. M. Barrio – I.... Ler máis
O miñato
– Bexato, bexato, ¿que levas no papo? – Leite callado. – ¿Quen cho callou? – A filla do rei. – Cala, cala, que eu llo... Ler máis
O corvo
– Corvo queimado, ¿que levas no rabo? – Leite mazado. – ¿Quen cho dou? – A María do Coucou. – ¿Con que lle deches? –... Ler máis
O caracol
Caracol, col, col, bota os cornos ó sol que a túa nai e o teu pai os botaron en Ferrol. Roberto – Ponte... Ler máis
O can
O can, o can, o demo do can, roeulle as cirolas ó meu cirolán; e se llas roeu, deixarllas roer que outras noviñas lle han de... Ler máis
A ra e o sapo
Di a ra: – ¡Casar, casar, casar! Responde o sapo: – ¡ E o pan, e o pan, e o... Ler máis
Deixa unha resposta