A andoriña
Andoriña, voa,voa
que che hei de dar pan e boroa;
andoriña vai voando
cando o rei anda cazando:
apuntou, saíu o tiro,
o paxaro vai ferido.
Andoriña, voa,voa
que che hei de dar pan e boroa;
andoriña vai voando
cando o rei anda cazando:
apuntou, saíu o tiro,
o paxaro vai ferido.
M. Barrio – Leandro Carré: “A poesía popular galega”.
O lagarto Lagartiño, sae, sae, que morreu teu pai no camiño da devesa con tres cornos na cabeza. ¡Tin, tan! Mira que ben toca teu... Ler máis
Abeira, vaquiña, abeira, con tres follas á ribeira: unha ó cabo, outra ó rabo e outra ó rabo do seu amo. M. Barrio – I.... Ler máis
– Bexato, bexato, ¿que levas no papo? – Leite callado. – ¿Quen cho callou? – A filla do rei. – Cala, cala, que eu llo... Ler máis
– Corvo queimado, ¿que levas no rabo? – Leite mazado. – ¿Quen cho dou? – A María do Coucou. – ¿Con que lle deches? –... Ler máis
Caracol, col, col, bota os cornos ó sol que a túa nai e o teu pai os botaron en Ferrol. Roberto – Ponte... Ler máis
O can, o can, o demo do can, roeulle as cirolas ó meu cirolán; e se llas roeu, deixarllas roer que outras noviñas lle han de... Ler máis
Di a ra: – ¡Casar, casar, casar! Responde o sapo: – ¡ E o pan, e o pan, e o... Ler máis
Deixa unha resposta