Serra, serra, miña “cansela”
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Serra, serra, miña “cansela”,
ti polo mar e eu pola terra.
Dous rapaces/as están sentados/as no chan, un fronte ó outro coas pernas estiradas e tocándose cos pés. Agárranse das mans e mentres un se deixa caer para atrás o outro tira por el e viceversa. Márcase o ritmo dunha serra.
Ana de Vilariño (Poio)
Unha, dola, tele, catole, quile, quilete, anda a raíña polo seu gabinete. Cinta de ouro para o mouro, cinta de gata para a gata. “Tu por tu pagas tu”. Ricardo... Ler máis
Á unha, Virxe pura, ás dúas, mans de Deus, ás tres, San Andrés, ás catro, San Ignacio, ás cinco, pego un brinco, ás seis,... Ler máis
Taco, taco, número catro, un, dous, tres, catro mil novecentos oitenta e catro. Rico Verea, Manuel: “Tantarantán…” (máis…) Ler máis
Este foi á praza e non trouxo nada, este foi á praza e trouxo un peixe, este lavouno, estre fritiuno e este, coma... Ler máis
– Teño fame! – Tes fame? Traba no cu e comes carne. Ler máis
Pelo, gato, vinte, catro, un, dous, tres, catro. M. Barrio – M. Fernández Costas: “Juegos…” Ler máis
Unha pega rebordá puxo un ovo na quintá, puxo un e rebordou, puxo dous e rebordou, puxo tres e rebordou… (ata quedar sen... Ler máis
Cantámosche os “reises”, guedellos de cabra, cantámosche os “reises”, non nos deches nada. Cando na véspera do día de Reis se cantan os... Ler máis
Potiquiña, poticar. Este xogo sen pecar. Este recitado acompaña o xogo do sarillo, que pertence ó grupo dos xogos de habilidade... Ler máis
“Orates frates”, con rapaces nunca trates. Josean, de Marín (máis…) Ler máis
Deixa unha resposta