Nanas de amantes

¿Quen é ese que anda no postigo?

-¿Quen é ese que anda no postigo?
– Meu maridiño deitado comigo, arrunrún.
– ¿Quen é ese que peta á ventá?
– Estache o pai do que chora na cama, arrunrún.

E esta noite non, queridiño,
que che está na cama
o pai do meniño.
Arrunrún, meniño, ee…

¡Demo do patache!
Ía “pra” Ribadeo,
deulle o vento en proa
e á casa volveu, arrúnrún.

E esta noite non,
que che está na cama
o pai do concón.
Arrunrún, meniño, ee…

E se queres algo
sáeme ó camiño
que eu de mañá cedo
hei de ir ó muíño, arrunrún.

E esta noite non, queridiño,
que che está na cama
o pai do meniño.
Arrunrún, meniño, ee…

Se non o entendiches
enténdelo agora
que che está comigo
o pai do que chora, arrunrún.

E esta noite non
que che está na cama
o pai do concón.
Arrunrún, meniño, ee…
Arrunrún, meniño, ee…

Fuxan os ventos: “Noutrora”

Ilustración do dito

Este meniño que teño no colo

Este meniño que teño no colo
é dun amor que se chama Manolo.
Este meniño que teño nos brazos
é dun amor que se chama Ignacio.
Arronrón, arronrón, agora non…

Mañá á mañá
hei de ir ó muíño.
Se me queres algo
sáeme ó camiño.
Arronrón, arronrón, agora non.

Agora non,
que non está de xeito.
Está o pai do meniño no leito.
“Pra” a noite que vén
hei de ir ó muíño.
Se me queres algo
sae ó camiño.
Arronrón, arronrón, agora non.

Josefa Omil, de Ardán: “A nosa memoria- Marín”