Novo
Aí vén Pedro Chosco
por baixo da porta
“dicíndolle” ás nenas
que pousen a roca.
Tamén vén Antón
e dilles que non,
que fíen as nenas
para o seu camisón.
Anxo, de Santiago de Compostela
Novo
Ai, o meu meniño pequeno.
Ai, heino de mandar á escola.
Ai, heille de comprar un “trompo”,
ai, e mais unhas castañolas.
Pedriño chosco,
xa podes marchar,
e déixame as nenas,
que queren fiar.
Anxo, de Santiago de Compostela
Novo
“Pra” min, “pra” vós,
“pra” a filla do rei
(casada con “mi”, casada con vós,)
(merda “pra mi”, merda “para” vós,).
¿En quen escolledes?
Vostedes, vosoutros, vós.
A/O nena/o a quen lle tocaba dicía o nome doutra/o nena/o do grupo, Andrea, por exemplo, e esta xa non quedaba.
Anxos, do Rosal
Manxurriña, manxurriña,
come pan e ceboliña
¿Ves o gato no unto?
Escapa que che apunto.
Comézase facéndolle cóxegas na palma da man á/ó nena/o e cando se di “¿Ves o gato no unto?”, sinálase ó teito e no “Escapa que che apunto”, dáselle unha palmadiña na man á/ó nena/o.
Sabela, da Pontenova- Lugo
Novo
Pedriño Chosco estaba na cama.
Entráballe o sol por unha “ventana”
e pola outra entráballe o vento.
Pedriño Chosco estaba contento.
Díselle ó/á neno/a cando aínda está na cama acabado/a de espertar.
Anxo, de Santiago de Compostela
Une, dole,
tele, candele,
somane, badal,
chinchín,
corropín,
conta ben,
que son dez.
Perrello, de Gaioso – Outeiro de Rei
Novo
Santa Lucía,
morreu miña tía.
Dáballe papas,
non as quería.
Dáballe leite,
que ben o lambía.
Anxo, de Orro – Noia
Rabo de boi,
rabo de besta,
dixo meu pai
que estaba nesta.
Unha persoa garda, ás escondidas, un obxecto pequeno (pedra, caramelo…) nunha das súas mans e ofrece a outra persoa as dúas mans pechadas e separadas boca abaixo para que adiviñe onde está o obxecto. Estoutra persoa vai sinalando alternativamente as dúas mans seguindo o ritmo do recitado. Ó rematar este, a persoa que escondía o obxecto debe abrir a man sinalada nese momento. Se nela está o obxecto o/a que atinou queda con el.
Novo
Luís, Luís,
copa de cana,
copa de anís,
caeu da cama
e rompeu o “narís”
Anxo, de Orro – Noia
-¡Tranquilo!
-Tranquilo morreu cagando agarrado a un pé de millo
e súa nai esperando por el no camiño.
É a contestación para cando nunha conversa che din: “¡Tranquilo!”.
Anxo, de Orro – Noia
Reirrei,
¿cantos anos vivirei?
Vinte e cinco,
non o sei.
Un, dos, tres…
M. Barrio F. Lanza: “Falan…”
